کلبه دانلود

«مایکل بِی» اغلب گفته که عاشق این است که "همه چیز را حسابی منفجر کند." بسیار خوب، اگر میل اصلی او در زندگی این باشد، احتمال زیادی وجود ندارد که بتواند بیشتر از «تبدیل شوندگان: عصر انقراض/ Transformers: Age of Extinction » به خواسته ی خود برسد. این فیلم تا سر حد ممکن مشقت بارترین نوع فیلمی است که ممکن است کسی در هر جای دنیا به تماشای آن بنشیند. موضوع فقط این نیست که داستان توهین آمیز است، شخصیت ها بی مزه اند، اکشن فیلم کسل کننده است و گرافیک کامپیوتری در سراسر فیلم حضور دارد، مسئله این است که همه ی این چیزها نزدیک به سه ساعت ادامه دارند. این سه ساعت از عمر شماست که دیگر نمی توانید پس بگیرید.

دفاعیه ی بِی این است که فیلم های «تبدیل شوندگان» برای کودک کم سن و سال درون همه ی ما ساخته شده اند. شاید این موضوع درست باشد، البته اگر فرض کنیم این کودک ستیزه گر، ضد اجتماعی و مبتلا به کوتاهی دوره ی زمانی توجه باشد و از هر چیزی که کمترین شباهتی به انگیزه ی خلاقانه داشته باشد بی بهره باشد. کودک درون من معمولاً از فیلم های احمقانه، پر سر و صدا و یا فاقد درونمایه ی سطح بالا لذت می برد. بعضی از قسمت های فیلم «گودزیلا» من را سر حال می آورد. بدگمانی ها را که کنار بگذارم مشتاقانه منتظر قسمت جدید «جنگ ستارگان» هستم و با وجود سقوط شتاب زده ی قسمت های اخیر هنوز هم «دکتر هو» را تحسین می کنم. اما این کودک درون از تصور تحمل کردن حتی چند دقیقه دیگر از یک فیلم «تبدیل شوندگان» به خود می لرزد. تنها چیزی که در مورد این فیلم از طول زمان نمایش آن حماسی تر است، بی روحی آن است.

بِی مدام می گوید کارش با مجموعه فیلم های «تبدیل شوندگان» تمام شده است اما این مجموعه او را مانند مگس به کثافت جذب می کند. این دفعه بازیگران انسانی فیلم های قبلی بیرون انداخته شده اند. در ابتدا ممکن است این موضوع چیز خوبی به نظر برسد تا اینکه بیننده متوجه می شود آدم های در فیلم های بِی از همان میزان جذابیت و اهمیت دکور پیش زمینه ی صحنه برخوردارند. واقعیت این است که همه چیز درباره ی روبات ها، نمایش سرمستانه ی ویرانی های کامپیوتری و البته، انفجارها ست. ای کاش می توانستم بگویم "تکیه بده و از سواری لذت ببر"، اما حتماً دلیلی دارد که سواری ترن های هوایی شهربازی ها تنها چند دقیقه طول می کشد.

آیا داستانی در این فیلم وجود دارد؟ داستانی در حد «جنگ و صلح» (رمانی قطور اثر تولستوی) نیست اما چیزی وجود دارد که اگر در پرتو روشنایی اندکی به آن نگاه شود ممکن است به عنوان استخوان بندی یک طرح داستانی اشتباه گرفته شود. برای کسانی که به تداوم داستانی اهمیت دارند باید بگویم که وقایع «تبدیل شوندگان: عصر انقراض» پنج سال بعد از ماجراهای فیلم قبلی «تبدیل شوندگان: تیرگی ماه» اتفاق می افتند. در این زمان، تبدیل شوندگان در نتیجه ی یک برنامه ی پاکسازی ظالمانه به پیشگامی یکی از سر کردگانِ مأموریت های سیاه سی. آی. اِی به نام هارولد اتینگر (کلسی گرمر با همان حالت های شخصیت پیت بدبو که در انیمیشن «داستان اسباب بازی 2» به جای او حرف زده بود) تقریباً از سطح زمین پاک شده اند. اتینگر از کمک های یک دیسپتیکون به نام لاک داون (با صدای مارک ریان) برخوردار است که به جستجوی اُپتیموس پرایم (با صدای پتیر کولن) به زمین آمده است. شخصیت شرور سی. آی. اِی با مخترع میلیاردری به نام جاشوآ جویس (استنلی توچی) هم همدست شده است که متوجه شده است چطور تبدیل شوندگان بسازد. پروژه ی اولیه ی او چیزی است که به آن نام گالواترون (با صدای فرانک وکر) را داده است، روباتی که به شدت به مگاترون ارعاب انگیز (و گویا مرده) شبیه است.

درونمایه ی اصلی «تبدیل شوندگان: عصر انقراض» رویدادهای ناگواری که هنگام جستجو برای پیدا کردن اپتیموس پرایم بر سر چهار اتوبوت زنده مانده -بامبل بی، هوند (با صدای جان گودمن)، کراس هیرز (با صدای جان دی ماجیو) و دریفت (با صدای کم واتانابه)- می آید را دنبال می کند. اپتیموس با کمک یک مکانیک تکزاسی به نام سید ییگر (مارک والبرگ) دوباره احیا شده است. اتوبوت ها به همراه سید، دخترش تسا (نیکولا پلتز) و دوست پسر تسا، شین (جک رینور) به دنبال این هستند که توسط لاک داون دستگیر یا نابود نشوند و در عین حال در صورت ممکن زمین را هم از شر گالواترون حفظ کنند. لاک داون واقعاً اهمیتی به انسان ها نمی دهد، او فقط اوپتیموس پرایم را می خواهد. بِی یک بار دیگر ضربه ای حواله ی شیکاگو می کند اما این بار خرابی اصلی را برای هنگ کنگ کنار گذاشته است.

در بخش بازیگران، «مارک والبرگ» نسخه ی ارتقاء یافته ی «شیا لبوف» است، البته این مسئله اهمیت چندانی ندارد. والبرگ کار خود را انجام می دهد و در صحنه می ایستد و بسته به نیاز فیلمنامه در موقع مناسب شگفت زده، عصبانی یا وحشت زده به نظر می رسد. استنلی توچی به نوعی موفق شده است خود را از مایه ی فیلم بالاتر بکشد و تأثیر گذار باشد. اینکه از او تا حدی برای تأثیر کمدی فیلم استفاده شده و می تواند بهترین جمله ی یک خطی (همانی که لعت ممنوعه ای را که برای ماندن در گروه PG-13 تنها یکبار استفاده از آن مجاز است به کار برد) فیلم را به زبان بیاورد، به بازی او کمک می کند. موفقیت توچی با شکست «نیکولا پلتز» جبران شده است. فیلم های «تبدیل شوندگان» همیشه به اندازه ی کافی شخصیت های آزار دهنده داشته اند اما هیچ کدام (حتی شخصیتی که «مگان فاکس» نقش آن را بازی کرد) به نقطه ی اوج آزارندگی شخصیت تلسا با بازی پلتز نرسیده اند. این شخصیت ‌از لحاظ بی کفایتی، نفهمی و آزاردهندگی حتی از بدترین شخصیت های زن فیلم های ترسناک هم پا را پیش تر گذاشته است. در چندین صحنه من داشتم یک ربات را تشویق می کردم که او را له کند یا او را تشویق می کردم تا از یک ارتفاع زیاد سقوط کند و پخش زمین شدن دلنشینی را به نمایش بگذارد. فکر می کنم میتوان این را پیشرفتی برای بِی در نظر گرفت، او باعث شد در یک فیلم «تبدیل شوندگان» نسبت به یک انسان احساسی داشته باشم!

در پایان احساس می شود هیچ چیز خاصی در «تبدیل شوندگان: عصر انقراض» اتفاق نمی افتد، اما این "هیچ چیز" طولانی، پر سر و صدا و پر زرق و برق است. روش بِی، که از نظر فنی ماهرانه است اما روح و جذابیت ندارد، تماشاگران را به نوعی حالت نزدیک به جنون می کشاند. اگر بیننده گامی به عقب بردارد و «تبدیل شوندگان: عصر انقراض» را با فاصله ی بیشتری نظاره کند داستان به نظر گیج کننده نمی آید، اما موقع تماشا کردن فیلم حالت آشوب تقریباً سراسر فیلم را در خود فرا گرفته است. شکسپیر خبر نداشت اما زمانی که او نوشت "هیاهو و آشوب نشانگر هیچ چیز نیستند"، احتمال داشت دقیقاً همین مجموعه فیلم را توصیف کرده باشد.

من متوجه ام که این فیلم محصولی است که با توجه به گروه طرفداران و تنها به این منظور تولید شده است که رضایت کسانی را جلب کند که یا با اسباب بازی های تبدیل شوندگان بازی می کنند و یا خاطرات دلنشینی از این کار در دوره ی کودکی خود دارند. با اینحال، ناامید کننده است که می بینیم فیلمسازان نسبت به کسانی که پول مناسبی برای دیدن یک فیلم می پردازند به این امید که چیزی بیش از جلوه های ویژه ی جالب (هر چه زمان بیشتری از طول فیلم می گذرد این "جالب" بودن کمتر می شود) ببینند، چقدر اهانت آمیز و متکبرانه برخورد می کنند. این فیلم نشانگر فیلم سازی بلاک باستر در بدترین حالت خود است، محصولی آنقدر خودخواهانه که حتی سعی نمی کند وانمود کند چیزی بیش از یک نمایش بی مغز است. فیلم بدون پایان، خسته کننده و ملالت آور است اما آنقدر پول به حساب سازندگان اش می ریزد که ساخته شدن «تبدیل شوندگان 5» نتیجه ای از پیش مشخص است. من نمی توانم به دلیلی جالب توجه تر از این برای متنفر بودن از«تبدیل شوندگان: عصر انقراض» فکر کنم.